W książce, którą chce Pan wydać są wątki zarówno autobiograficzne, jak i kryminalne. Pisze Pan o nas – imigrantach – z lekką ironią, półżartem, ale jednocześnie z wnikliwą analizą tego, jacy jesteśmy naprawdę. Czy można polskiego imigranta zaszufladkować? Czy wszyscy jesteśmy podobni? Dostaniemy na te pytania odpowiedź w Pańskiej książce?

– Nie można. Jesteśmy tak różnorodni, że po zaszufladkowaniu i tak połowa z nas wylazłaby z tej szuflady i poszła do innej, albo na piwko… Nie staram się więc nikogo szufladkować. Choć jako stolarz, myślę że mógłbym to zrobić całkiem dobrze. Najlepiej to obrazuje mój cytat z zapowiedzi książki: zobaczysz tam kawałek siebie i całego sąsiada. Każdy, kto zacznie czytać tę książkę, poczuje te chwile na emigracji i pomyśli: tak, tak właśnie było, tak się czułem, lub: no tak, to cały on, sąsiad. Wiedziałem, że tak to było, a nie tak, jak opowiadał”.