Wzgórze Błękitnego Snu

„… nazajutrz po Zaduszkach (…), pamiętnej jesieni 1981, znalazłem się na Powązkach (…) Chodząc po kwaterze Sybiraków, czytałem na gładkim marmurze imiona i nazwiska tych, którzy doczekali się Niepodległości i zostali pochowani w rodzimej ziemi, i tych na blaszanych klepsydrach przy murze, co zostali za Uralem. (…) Zostawili po sobie sporo pamiętników i wspomnień i nikły ślad w literaturze; nie przypominam sobie żadnego nazwiska poza Sieroszewskim. A mieli co pisać, skazani na życie w tak odmiennych warunkach. Syberia, myślałem, kraj od dawna przeklęty, napiętnowany katorgą i zesłankami, i zarazem najbogatszy kraj świata, gdzie wszystko jest możliwe… Myśl wypełnienia tej luki – napisania powieści z życia zesłańców na Syberii – nie opuszczała mnie (…). Zacząłem pisać.”

Z posłowia Autora